Eerste kennismaking met L'hôpital géneral de Bukavu

Gisterenavond verlangden we allen naar een deugddoende douche. We waren toen we aankwamen zeer gelukkig met het feit dat we een douche hadden op de kamer. Eens na het avondeten gingen we naar de kamer en ontdekten we dat er jammer genoeg geen water uit de kraan kwam. We sliepen als roosjes in de rustige procure, een groot contrast met de drukte in het centrum van de stad. Het ontbijt was eenvoudig, maar lekker. De Monseigneur (rector) kwam ons halen en stelde ons voor aan de decaan van de universiteit. We bezochten de plaatselijke bib, waarvan de geneeskundige boeken bijna allemaal uit de jaren ’70 dateerden. Dit was voor ons vreemd aangezien wij verplicht zijn recente bronnen te gebruiken. Terwijl we in de bib stonden verschoten Saartje & Sofie zich plots een bult toen een elektriciteitskabel in brand schoot. De man die ons vergezelde daarentegen was een stuk minder onder de indruk. Na deze belevenis gingen we met een busje naar het ziekenhuis in Bukavu waar we het grootste gedeelte van onze tijd zullen doorbrengen. De decaan nam ons eerst mee naar de faculteit geneeskunde waar hij ons voorstelde aan enkele studenten.  Hun lessysteem is praktisch overgenomen van in België en ze moeten dus ook 7 jaar studeren. Daarna bezochten we kort elke afdeling en maakte kennis met de dokters. We zagen een aantal patiënten en hun familie, want het is namelijk zo dat de familie van de patiënten instaat voor hun verzorging en voeding. Het labo was goed uitgerust, zelfs ELISA-testen. Elke patiënt moet zijn onderzoek zelf betalen, dat op voorhand betaald moest worden, anders wordt de procedure niet uitgevoerd. Een gewoon bloedonderzoek kost 28 dollar, een enorm bedrag voor de plaatselijke bevolking. Er bestond een soort van mutualiteit, maar deze functioneerde niet.
De decaan nodigde ons uit op zijn kantoor en we besloten dat Saartje & Jolize gaan starten op interne heelkunde, Sofie & Paulien op gynaecologie. We vertrokken richting procure voor het middagmaal. Daarna zijn we te voet naar het centrum gegaan. Langs de straat zat de lokale bevolking spulletjes te verkopen. Dit ging van fruit, vlees, vis, brood tot 2^e handskleding. Alle mensen langs de weg riepen ‘Bazungu’ of ‘Jambo’ (resp. blanke en gegroet). Ook veel kinderen liepen langs ons op en probeerde iets te verkopen of vroegen geld. We gingen naar een plaatselijke markt en daar viel ons op dat bijna alles te verkrijgen was, maar tegen een pittig prijsje. Een rolletje “zilverpapier” kostte 24$. Nadien besloten we af te dalen tot aan het Kivu meer. Het viel ons op dat er veel politieagenten rondliepen in de straten, al blijken ze zich niet bezig te houden met wat orde te brengen in het verkeer. Toen we aankwamen in de procure was Marie Noël ons al aan het opwachten en bespraken we samen met haar het programma voor de rest van de dagen en ons verblijf in Kaniola. Plots viel de elektriciteit uit, Marie-Noël vertelde dat dit ‘normaal’ was. Maar goed dat we zaklampen hadden meegenomen die ons licht in de duisternis boden. Tot onze grote vreugde was er terug water op de kamers en besloten we ons te douchen. Een heel avontuur voor Sofie! Uit de douchekop kwam er geen water, wel een klein straaltje uit het kraantje 1m boven de grond. Na een kwartier meldde ze dat haar haren bijna nat waren. Tot overmaat van ramp viel de stroom weer uit, waardoor ze haar ‘douche’ in het donker moest voortzetten. Saartje besloot nadien wijselijk zich te douchen in de kamer van Paulien en Jolize.

Als avondeten aten we zoete aardappelen, gefrituurde bananen, en de (enkel volgens Paulien) heerlijke melkwei, gevolgd door de traditionele afsluiter: banaan a.k.a. Grand Michel.