Op verkenning in Bukavu!

Vandaag, zaterdag 6 augustus, ging André, een Congolese student geneeskunde, ons rondleiden in Bukavu. Officieel konden we “uitslapen” aangezien we niet rond acht uur in het ziekenhuis moesten zijn. Voor de meeste betekende dit om 8 uur aan het ontbijt, echter niet voor Jolize & Paulien. Jolize had haar wekker vergeten af te zetten waardoor die al om 6h45 afging. André kwam ons halen aan de universiteit naast de Procure. Hij had voor vandaag een heel programma uitgedokterd. Eerst gingen we een steil bergpad omhoog richting een psychiatrisch centrum hier in de buurt. We kwamen onderweg in het bos Congolezen tegen. Zij waren de grond aan het omspitten om er iets te planten. We passeerden een plaats waar kinderen een vuurtje stookten, dit deden ze om van hun vuilnis af te raken. Een systeem voor het ophalen van vuilnis bestaat wel, maar de armere mensen willen hier niet voor betalen. Vandaar dat we af en toe een kleine verbranding zagen van huishoudelijk afval. Even later kwamen we aan in een grote hogeschool voor diëtisten, verpleegkundigen & laboranten. Het gebouw dateerde van 1945 en was wel zeven verdiepingen hoog, zeer imposant. Het gebouw was nog in relatief goede staat en deed denken aan een middelbare school zoals bij ons. De liften waren wel buiten gebruik en de klaslokalen heel stoffig. Ze hadden aparte afdelingen voor de meisjes en voor de jongens.
In de gemeenschappelijke keuken van de jongens waren de kookvuren niet altijd even zuiver. We ontdekten er ook twee grote ketels gevuld met bereide bruine bonen, lekker! Verder was er een internetruimte, een bibliotheek,... We hadden vanaf de zevende verdieping een magnifiek uitzicht op het Kivu meer. Nadien bezochten we een meisjesschool ‘Wima Lyceum’. Hier gingen vroeger maar liefst 1500 Belgische en 500 Congolese meisjes naar school. Nu was het zowel een kleuter-, lagere als middelbare school. De haren van alle studenten werden kaalgeschoren, omdat het hier een lokale traditie was. De school was imposant: er waren ontelbare klaslokalen, een heel grote kapel en meerdere speelplaatsen. Het was alsof de tijd hier was stil blijven staan. Het gebouw deed ons namelijk erg denken aan de vroegere scholen in België. Langs de weg lag een man die niet meer bewoog. André raadde ons aan om door te wandelen. Nadien vertelde hij dat hij dacht dat deze man dronken was, maar hij zou ook dood kunnen zijn. Hij had deze persoon wel willen helpen, maar het is gevaarlijk om dit te doen. Wanneer de persoon werkelijk dood was, zou hij namelijk in de problemen kunnen komen, want hij zou hiervan beschuldigd kunnen worden. We liepen verder naar beneden, richting het groot rondpunt. Onderweg werden Saartje en Paulien aangesproken door een taxichauffeur. Hij vroeg of ze geen lift nodig hadden. Toen we iets verder liepen, zagen we echter dat het linker voorwiel van zijn taxi gewoon ontbrak! We vroegen ons af hoe onze rit zou verlopen zijn op die manier!
Onze volgende stop was de grote kathedraal van Bukavu. Het was volgens André de mooiste kathedraal van heel Afrika. Het was nog maar een paar minuten wandelen zei hij, helaas duurde het meer dan een halfuur. Onze kelen waren uitgedroogd en onze beenspieren konden de vele ‘kuitenbijters’ niet aan! André lachte ons uit dat onze conditie zo slecht was en dat we niet aangepast waren aan de heersende temperatuur.

Omdat er in de kathedraal een inwijding van priesters bezig was, konden we hier jammer genoeg niet binnengaan. De deuren stonden echter wel open en van buitenaf konden we naar binnen gluren.
Onze volgende tussenstop was het huis van André. Met een hongerige maag stapten we verder. We werden hartelijk verwelkomd door zijn familie. Aangezien zijn moeder nog aan het werken was, was zijn jongere zus verantwoordelijk voor het eten.

Ze had een heel mooi typisch Afrikaans kleed aan (wij waren allemaal even jaloers).
We konden bijna aan tafel gaan en praatten nog wat met Yannick (de broer van André) over de plaatselijke gewoonten. Hij droeg een reclame t-shirt van Duvel. Daarom legden we hem uit dat het een typisch Belgisch bier was dat onze papa’s maar al te graag dronken. We vonden het vreemd dat hij dat t-shirt had moeten kopen, terwijl ze bij ons gratis worden uitgedeeld. Blijkbaar verloopt het soms niet zo correct en kan het gebeuren dat geschonken kleding toch verkocht wordt in de winkels. Even later gingen we aan tafel. Ze hadden heel erg hun best gedaan en er was een heuse feestmaaltijd bereid door de zus en de andere broers. Eerst moesten we onze handen wassen met behulp van een waterkan, aangezien het stromend water weer eens op was. Wij kregen de beste plaatsen aan tafel. Eerst wisten we niet goed hoe we moesten beginnen. Toen toonde André ons hoe we de ‘fu fu’ en de andere gerechten konden eten: met de handen! Het was een leuke ervaring en ons bestek bleef onaangeroerd liggen.
Sofie, Saartje en Paulien waagden het om de kleine gefrituurde visjes (met kop én ogen) te eten, het was best lekker! We leerden weer wat nieuwe gerechten kennen, maar de banaan was ook weer van de partij. Dit keer was het een soort gezoete banaan, die je alleen bereid kon eten. Het was heel erg lekker, net een soort zoete chips. Als dessert kregen we verse ananas en mango, die waren ze speciaal voor ons gaan halen! We werden echt in de watten gelegd en kregen ook Fanta en Coca Cola aangeboden!
Na het eten leerde André ons een vorm van drie-op-een-rij. Jolize had ‘Uno’ bij. Samen met de Congolese familie speelden we het meermaals, zij vonden het heel leuk. Het was echt gezellig. Toen we doorgingen, besloten we om het ‘Uno’ spel aan hen te geven als dank voor de maaltijd en de gastvrijheid.
Na het feestmaal bezochten we het Kivu meer. André bracht ons naar het hotel ‘La Roche’.
Dat hotel had een terras op het meer, waar je een prachtig uitzicht had. We bestelden iets om te drinken en genoten van de rust die er heerste op deze romantische plek.
Aangezien het ondertussen al donker begon te worden (het was kwart na vijf), namen we een taxi terug naar de Procure. We zaten dus met zes in de auto. Opeens stopte de chauffeur en stapte André uit en Paulien moest vooraan gaan zitten. Even verder stonden er een paar politieagenten. Zij controleerden of er niet teveel mensen in de auto’s zaten. André wandelde te voet verder en stapte honderd meter verder terug in. De chauffeur zette aangename Afrikaanse muziek op. Het werd gelukkig geen wilde rit. De vrij steile hobbelige weg naar de Procure wou André niet te voet doen, want het was nu echt bijna donker. De taxichauffeur begon dapper met zijn lage auto aan de rit. Helaas zaten er heel wat bobbels en gaten in de weg. Opeens voelden we de auto over losliggende uitstekende stenen rijden. De stenen schuurden langs de onderkant van de auto. Plots stopte de chauffeur en moesten we allemaal uitstappen. De band van de auto was helemaal plat! We betaalden en liepen vlug verder. Het was wel een beetje zielig om de chauffeur zo achter te laten. Maar net zoals Assepoester, moesten we om zes uur terug in de Procure zijn, want dan sluit de poort en kunnen we niet meer binnen! Stipt om vijf voor zes kwamen we ‘thuis’, want dat gevoel beginnen we hier te krijgen. We hadden nog tijd om onze was te doen. Jolize en Paulien moesten het wel met koud water doen en Saartje en Sofie moesten bijna een uur wachten om een emmer met warm water te vullen. Onze slipjes mochten we even later ophangen aan de wasdraad van de Procure.
Hopelijk is dit niet te shockerend voor de priesters die hier wonen!

Morgennamiddag vertrekken we met Marie Noël naar Kaniola. Hier verblijven we in een andere Procure tot en met vrijdag. Helaas hebben we daar geen stroom, laat staan internet en misschien zelfs geen stromend water. Jullie zullen dus enkele dagen onze spannende avonturen in het verre Congo moeten missen. Maar geen nood, we’ll be back very soon!