Onze eerste stagedagen

Woensdag 3 augustus 2011
Vandaag mochten we eindelijk onze stage in het ziekenhuis beginnen. We hadden afgesproken met de decaan dat een busje ons om half negen ’s ochtends zou komen halen. We dachten dat het wel wat later zou worden, aangezien we een Congolese half negen verwachtten. Toch kwam er om iets voor half negen een chauffeur naar binnen gewandeld. Wij waren nog aan het ontbijten. We waren heel erg blij dat we ’s ochtends een pot choco en confituur op onze tafel zagen staan! De pot choco stond alleen op onze tafel, misschien hadden ze ergens opgevangen dat wij graag choco hadden :D! Verder kregen we ook nog een omelet. Het was bijna een feestmaaltijd. Aangezien we ’s middags niet terug zouden komen naar de Procure, moesten we een lunchpakket maken. We vroegen aan het zustertje of we plastieken zakjes konden krijgen. Zij bracht ons ook nog kaas. Rond kwart voor negen waren we klaar met onze boterhammetjes te smeren en onze rugzakjes te maken voor die dag. We namen ook onze doktersjas, stethoscoop en handschoenen mee. Het busje (iets moderner dan gisteren) bracht ons naar het ziekenhuis. Saartje en Jolize gingen naar de afdeling interne zorgen en de afdeling intensieve zorgen.
Sofie en Paulien begonnen op de afdeling gynaecologie. Op de afdeling gynaecologie was het vreemd om te zien hoe men de vrouwen hielp met zo weinig materiaal. De Congolese vrouwen moesten zelf op de tafel kruipen en hun benen in de beugels leggen. Het onderzoek gebeurde daarna zoals in België. Het viel Sofie en Paulien op dat de Congolese vrouwen niet riepen tijdens het vaginaal onderzoek, dat nochtans heel pijnlijk was. Hun gezicht vertrok wel van de pijn, maar ze begonnen vb. met hun vingers te knipperen als uiting van pijn. Sommigen riepen wel ‘maman, maman’. Men hield wel rekening met de steriliteit en maakte gebruik van steriele handschoenen. We mochten heel wat onderzoeken meevolgen. De dokter gaf ons regelmatig uitleg. Hij maakte ook gebruik van een echotoestel dat ze blijkbaar gekregen hadden van een ander land. Hoewel het toestel heel oud was, zei hij dat het heel goed werkte en dat ze het daarom nog gebruikten. Na de consultaties volgden we de dokter en de zes stagiairs tijdens hun toer doorheen de verschillende zalen van de afdeling gynaecologie. Men had hier zalen waar de vrouwen met twintig in lagen. Je merkte wel dat de patiënten vaak met elkaar praten. De familie moest hier zorgen voor het eten en het wassen van de kleren van de patiënten. De patiënten moesten ook zelf hun medicatie in de apotheek van het ziekenhuis aankopen. Men deed dit omdat de patiënten anders hun rekening achteraf niet zouden betalen. Het kost ongeveer 3dollar om één nacht te verblijven in een gemeenschappelijke zaal in het ziekenhuis. Daarna gingen we ook naar het ‘paviljoen’. Hier waren de mooie kamers voor de rijken, het kost 15dollar per nacht. Die kamers waren echt mooi afgewerkt en heel ruim. We werden uitgenodigd door een stagiair (zesdejaars) die met ons zaterdag een kleine uitstap wou maken en ons vier bij zijn thuis uitnodigde. Hij vertelde ons ook dat ze op dit moment een tekort hadden een chirurgische mondmaskers en chirurgische hoofddeksels. Daarom moesten ze die nu twee weken lang dragen, tot de voorraad weer voldoende was.

Saartje en Jolize begonnen hun dag op intensieve zorgen. We verder opgevangen door dr. Patrick en maman Annie, de hoofdverpleegster van de afdeling. Ze vertelde ons meteen dat ze zuinig moesten zijn met de handschoenen, ze moesten toekomen met 20paar per dag. Dat verklaarde meteen waarom we buiten soms verplegers handschoenen zagen uitwassen. We toerden met dr. Patrick en zagen verschillende patiënten. Onder andere enkele met appendicitis, TBC en slachtoffers van verkeersongevallen. Er werd een militair binnengebracht die in een zatte bui door een collega neergeschoten was, iets wat wel vaker blijkt voor te komen. Ook lag er een klein meisje met sepsis, dat na een ongeval beroep had gedaan op de traditionele Afrikaanse geneeskunde. Volgens de dokters een groot probleem hier. Vervolgens zagen we een man die een harttransplantatie nodig had. Teleurgesteld vertelde de dokter erbij dat een transplantatie hier niet mogelijk was en ze enkel de symptomen konden behandelen. Dit was net hetzelfde met nierdialyse, coronairografieën en angiogrammen. Dr. Patrick vertelde ons dat hij hier enorm droef om was en hoopte dat wij later nog eens aan het ziekenhuis zouden denken en hulp zouden kunnen bieden. Ook hoopt hij een van zijn specialisatiejaren in België te kunnen doen en met die kennis hier de mensen beter te kunnen helpen. Ook CT-scans en MRI zijn niet mogelijk. Er is een CT-scan in het ziekenhuis, maar deze is stuk en kan niet hersteld worden omdat er geen onderdelen meer verkrijgbaar zijn omdat het een verouderd toestel is. Het hersenhematoom van een patiënt kon dus niet gelokaliseerd worden en moest tijdens de operatie gezocht worden. Verder viel ons op dat de dokter er gelovig is. Hij zei dat als hij zijn patiënten niet verder kon behandelen, hij bad tot moeder Maria. Hij was samen met een groep jongeren een uitstapje naar Banneux aan het proberen te plannen. Hij was geshockeerd toen hij hoorde dat het voor ons vlakbij was en we er nog nooit geweest waren. Hij doet enorm zijn best om ons van het geloof te overtuigen en neemt ons zondag ook graag mee naar een eucharistieviering.

Rond half vier was onze stage gedaan en wandelden we terug omhoog langs de heuvelige weg.
Iedereen was best wel moe van de stage. We keken uit naar het avondeten. Tot onze grote vreugde kregen we zelfgesneden frieten! Iedereen was heel blij dat we heerlijke frieten kregen!
We gingen op tijd slapen.

Donderdag 4 augustus

Vandaag moesten we al om acht uur in het ziekenhuis zijn. Daarom moesten we rond kwart na zeven aan het ontbijt zijn. Weer stond de pot choco ons verleidelijk toe te kijken en maakten we gebruik van dit lekker Westerse broodbeleg! We begonnen de weg naar het ziekenhuis stilaan gewoon te worden en ons meer en meer op ons gemak te voelen. Vandaag stonden we op dezelfde afdeling als gisteren. Sofie en Paulien mochten vandaag zelf een vaginaal onderzoek uitvoeren! Het was een hele ervaring, de eerste keer verliep een beetje onwennig maar de tweede keer hadden we al wat meer zelfvertrouwen.
En opeens mochten we een bevalling meevolgen. Het verliep heel anders dan bij ons. De zwangere vrouw werd niet vergezeld door haar man, ze moest zelf op de tafel kruipen en tijdens de bevalling maakte ze bijna geen geluid. Na vijf minuten was het al voorbij. De navelstreng werd door een stagiair doorgeknipt en het kindje werd direct gewogen, gemeten en toen aangekleed (zonder het eerst goed te wassen). Ondertussen was de moeder al naar de ‘chambre de travail’ gewandeld, waar de andere vrouwen lagen en hun weeën kregen. De stagiair bracht even later de baby. De moeder leek helemaal niet zo enthousiast, het was hier allemaal niet zo speciaal. Dat is misschien normaal aangezien de vrouwen hier gemiddeld acht kinderen of meer krijgen. Het kindje had niet eens een naam, het zou pas een naam krijgen na een paar dagen.
Wat ook heel opvallend was, is dat alle stagiairs en zelfs de dokters heel erg gefascineerd zijn door onze Littmann stethoscopen. Blijkbaar hadden ze hier alleen maar minder goede stethoscopen en is het voor hen duur om zo’n stethoscopen te kopen.

Saartje en Jolize begonnen met een presentatie van het farmaceutische bedrijf Pfizer. Geregeld werd er hevig gediscussieerd tussen de dokters en de vertegenwoordiger, het Frans ging wat snel, maar we konden er uit opmaken dat het om de prijs ging. Opvallend was wel dat de vertegenwoordiger een product tegen vaginale schimmel promootte dat snel inwerkte, volgens hem ideaal voor ongeduldige echtgenoten.

Toen we in de namiddag terug naar de Procure wandelden, werden we vergezeld door twee studenten Geneeskunde, Serge en Alain. Zij waren heel verwonderd dat we nog geen ‘vrienden’ gemaakt hadden met andere Congolezen. Op onze terugweg zagen we langs de kant van de weg een vrouw kleine mango’s verkopen. Saartje wou er heel graag kopen en vroeg of Alain het niet kon regelen. Hij zorgde ervoor dat we 18 kleine mango’s konden kopen voor 1dollar! De vrouw waarvan we het kochten was heel blij, ze had nu alles verkocht voor die dag. Een heel verschil met die ene mango die men ons voor 1dollar wou verkopen gisteren. Toch handig zo Congolese vrienden! Terug in de Procure nodigden ze ons uit voor een groot studentenfeest op 14 augustus, hopelijk kunnen we dan gaan! Ons Frans is toch al goed vooruitgegaan doordat we in het ziekenhuis voortdurend Frans en soms Engels spraken met de dokters en de stagiairs. Iedereen begint steeds vlotter en vlotter te spreken!
Rond 18uur werd het weer donker helaas was de stroom nogmaals uitgevallen. Ook douchen was niet mogelijk aangezien het water het ook niet meer deed. We gingen in de refter zitten waar men kaarsen geplaatst had. Enkele uren was het nog steeds pikkedonker en was er nog steeds geen stroom. We zullen er al maar aan wennen. Rond twintig voor acht werd de bel gerinkeld voor het avondeten, helaas was er nog altijd geen licht; het werd dus een candle light dinner!

Nog enkele weetjes: Het loon van een politieagent per maand is ongeveer 30dollar.
Een normale bevalling kost slechts 3dollar. Volgens de Congolese wet mag een iemand die HIV-positief is, niet trouwen met iemand die niet HIV-positief is. Hier bestaan er geen verkeersregels, verkeersborden en –lichten zijn een echte zeldzaamheid! Een rijbewijs moet gewoon gekocht worden. Medicatie tegen HIV is hier gratis, de Congolezen mogen dat hun hele leven gratis gaan halen.