Donderdag 25 augustus
Vandaag wisselden we van afdeling. Sofie en Paulien stonden op pediatrie. Saartje en Jolize begonnen in het operatiekwartier. Op pediatrie volgden Paulien en Sofie een ronde door de zaal. De dokter gaf heel wat uitleg. Het ergste was een kindje met hyperthyroïdie en cardiale problemen dat beademing nodig had. Omdat er echter geen stroom was, kon het kindje niet beademd worden. De situatie zag er echt niet goed uit. Het meisje heeft niet meer lang te leven. Op de afdeling neonatologie bleek dat de couveuses allemaal stuk waren, op één exemplaar na! Er lag een kindje van een HIV-positieve moeder. Het neonaatje heeft een kans van 20% dat het ook HIV-positief is.
Saartje en Jolize volgende op chirurgie de zaalronde. Het viel op dat het in het merendeel van de gevallen ging om orthopedische ingrepen, meestal omwille van verkeersongevallen. Niet al te moeilijk te begrijpen voor wie hier eens over straat gelopen heeft. Helaas lagen er ook nog enkele mensen met openbeenbreuken wachtend op hun operatie totdat ze voldoende geld bijeengesprokkeld hebben om deze te kunnen betalen. We vroegen aan een stagair wat er zou gebeuren mochten ze het geld niet vinden. Hij antwoordde hierop dat het zonder operatie ook wel op een of andere manier zou genezen.
In de namiddag kregen we te horen dat Prof. Rigo goed aangekomen was. We zouden hem morgen kunnen zien. ’s Avonds speelde Sofie, Paulien en Saartje een kaartspelletje. Plots stond er een congolees naast ons die per se met ons wou meespelen. Jolize had al eens met hem kennis gemaakt toen hij plots zonder kloppen haar kamer kwam binnenlopen, iets wat ze niet wist te appreciëren. Verder vond hij het ook een goed idee dat hij naar België zou komen en bij ons zou logeren. We hadden dus al van hem gehoord maar voelden ons toch verplicht hem te laten meespelen. We wouden het spelletje uitleggen, maar dat bleek niet nodig, hij beweerde slim genoeg te zijn. Helaas viel hij snel door de mand en verloor hij spelletje na spelletje, wat heel grappig was wegens zijn machogedrag. Hij kon er moeilijk tegen dat we aan het lachen waren en vond het nog minder leuk als we Nederlands onder elkaar praatten. Wat we niet begrijpen, want hij beweert namelijk ook onze taal te verstaan. Wat vloeken betrof was hij wel degelijk een genie. Toen we hem erover aanspraken werd, voelde hij het wat warm worden onder zijn voetjes. We mochten het zeker niet tegen de rector zeggen. Even later kwam ook de econoom erbij zitten en hij speelde het spelletje met ons mee. We lachten wat af, zeker toen Paulien plots een telefoontje met de rector nadeed. Gelukkig was het snel tijd om te eten en moesten we afscheid nemen. Arme jongen, we hebben zo met hem gelachen, maar hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd.
Vandaag wisselden we van afdeling. Sofie en Paulien stonden op pediatrie. Saartje en Jolize begonnen in het operatiekwartier. Op pediatrie volgden Paulien en Sofie een ronde door de zaal. De dokter gaf heel wat uitleg. Het ergste was een kindje met hyperthyroïdie en cardiale problemen dat beademing nodig had. Omdat er echter geen stroom was, kon het kindje niet beademd worden. De situatie zag er echt niet goed uit. Het meisje heeft niet meer lang te leven. Op de afdeling neonatologie bleek dat de couveuses allemaal stuk waren, op één exemplaar na! Er lag een kindje van een HIV-positieve moeder. Het neonaatje heeft een kans van 20% dat het ook HIV-positief is.
Saartje en Jolize volgende op chirurgie de zaalronde. Het viel op dat het in het merendeel van de gevallen ging om orthopedische ingrepen, meestal omwille van verkeersongevallen. Niet al te moeilijk te begrijpen voor wie hier eens over straat gelopen heeft. Helaas lagen er ook nog enkele mensen met openbeenbreuken wachtend op hun operatie totdat ze voldoende geld bijeengesprokkeld hebben om deze te kunnen betalen. We vroegen aan een stagair wat er zou gebeuren mochten ze het geld niet vinden. Hij antwoordde hierop dat het zonder operatie ook wel op een of andere manier zou genezen.
In de namiddag kregen we te horen dat Prof. Rigo goed aangekomen was. We zouden hem morgen kunnen zien. ’s Avonds speelde Sofie, Paulien en Saartje een kaartspelletje. Plots stond er een congolees naast ons die per se met ons wou meespelen. Jolize had al eens met hem kennis gemaakt toen hij plots zonder kloppen haar kamer kwam binnenlopen, iets wat ze niet wist te appreciëren. Verder vond hij het ook een goed idee dat hij naar België zou komen en bij ons zou logeren. We hadden dus al van hem gehoord maar voelden ons toch verplicht hem te laten meespelen. We wouden het spelletje uitleggen, maar dat bleek niet nodig, hij beweerde slim genoeg te zijn. Helaas viel hij snel door de mand en verloor hij spelletje na spelletje, wat heel grappig was wegens zijn machogedrag. Hij kon er moeilijk tegen dat we aan het lachen waren en vond het nog minder leuk als we Nederlands onder elkaar praatten. Wat we niet begrijpen, want hij beweert namelijk ook onze taal te verstaan. Wat vloeken betrof was hij wel degelijk een genie. Toen we hem erover aanspraken werd, voelde hij het wat warm worden onder zijn voetjes. We mochten het zeker niet tegen de rector zeggen. Even later kwam ook de econoom erbij zitten en hij speelde het spelletje met ons mee. We lachten wat af, zeker toen Paulien plots een telefoontje met de rector nadeed. Gelukkig was het snel tijd om te eten en moesten we afscheid nemen. Arme jongen, we hebben zo met hem gelachen, maar hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd.
Vrijdag 26 augustus
Sofie en Paulien moesten een tijdje wachten vooraleer de dokter van de afdeling pediatrie arriveerde. Ondertussen hielden ze een gesprek met enkele stagiairs en verpleegkundigen van de afdeling. Er werd verteld dat het poliovaccin op was. Het zou minstens enkele weken duren vooraleer het vaccin terug in het ziekenhuis was. Hierdoor zouden heel wat pasgeborenen niet gevaccineerd worden aangezien de moeders niet met hun kinderen zouden terugkeren!
Die nacht was er een moeder ‘gevlucht’ met haar kind uit het ziekenhuis. Het kindje was genezen en de moeder wou of kon de ziekenhuisrekening niet betalen.
Sofie en Paulien moesten een tijdje wachten vooraleer de dokter van de afdeling pediatrie arriveerde. Ondertussen hielden ze een gesprek met enkele stagiairs en verpleegkundigen van de afdeling. Er werd verteld dat het poliovaccin op was. Het zou minstens enkele weken duren vooraleer het vaccin terug in het ziekenhuis was. Hierdoor zouden heel wat pasgeborenen niet gevaccineerd worden aangezien de moeders niet met hun kinderen zouden terugkeren!
Die nacht was er een moeder ‘gevlucht’ met haar kind uit het ziekenhuis. Het kindje was genezen en de moeder wou of kon de ziekenhuisrekening niet betalen.
Na de ronde doorheen de afdeling pediatrie, namen Paulien en Sofie een kijkje op de afdeling ‘malnutritie’. Er wordt niets aangerekend wanneer de ondervoede kinderen behandeld worden. Zo proberen de dokters te voorkomen dat ouders hun kinderen niet binnenbrengen in het ziekenhuis omdat het teveel geld kost.
Jolize en Saartje brachten nog een dagje door in het operatiekwartier. Ze zagen 2 zevendejaars stagiairs een huidgreffe nemen. Ze deden het goed, al waren ze soms wat onhandig, wat voor lachwekkende momenten zorgde in het ok. We vroegen ons af of er geen prof aanwezig moest zijn om de stagairs een beetje in het oog te houden, maar de stagairs verzekerden ons dat de prof hun volledig vertrouwde.
Na onze stage kwamen we Prof. Rigo tegen. Hij had een heel druk programma maar we konden toch even een overzicht geven van onze ervaringen hier.
We hadden besloten om nog wat souvenirs te kopen. Onze onderhandelingskunsten moesten we nogmaals toepassen. We doen het best goed! We kochten eigenlijk veel meer dan we wilden kopen, maar al die Afrikaanse spulletjes leken zo verleidelijk om te kopen.
We hadden besloten om nog wat souvenirs te kopen. Onze onderhandelingskunsten moesten we nogmaals toepassen. We doen het best goed! We kochten eigenlijk veel meer dan we wilden kopen, maar al die Afrikaanse spulletjes leken zo verleidelijk om te kopen.
Er verblijven sinds enkele dagen zes Fransen in de Procure. Ze zijn niet zo handig: ze hebben al een glas gebroken, een stoel omgegooid,borden laten vallen,… Toen Jolize en Paulien ’s avonds terugkwamen in hun kamer, kwam er water onder de deur uit. Blijkbaar hadden de Fransen in één van hun kamers het kraantje van hun lavabo laten openstaan. Ondertussen waren ze drie dagen ergens anders naar toe. Hierdoor was de kamer ondergelopen en was het water door de gang naar de kamer van Jolize en Paulien gelopen. Als compensatie (en ook omdat ze onze wijn opgedronken hebben) vroegen we of ze ons niet wilden trakteren op een beetje wijn. Tijdens het eten werd er ons daarom een fles Franse wijn aangeboden en later kregen we ook nog nootjes van andere gasten hier, wat een feest! We hebben het hier dus best naar onze zin, maar de tijd vliegt! We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat we al meer dan 3 weken hier zijn. Woensdagochtend vertrekken we in Bukavu en donderdagochtend zijn we normaal gezien al terug in België!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten