Jambo! Habari gani? Muzuri!!

Vrijdag 5 augustus, een nieuwe dag in het hospitaal. Saartje en Jolize stonden voor het eerst op gynéco-obstrétique. We werden hartelijk ontvangen door de stagiairs. Eerst volgden we een korte briefing waarbij ons opviel dat de stagiairs het woord hadden en de dokter tussenkwam om een vraag te stellen of een opmerking te maken. Hij was erg kritisch en gaf bijkomende uitleg wanneer  dit nodig was. Dit was voor ons heel nuttig want het was een soort ‘mini’ les over de zwangerschap, de bevalling, etc. Daarna gingen we ‘toeren’ in de zalen van de afdeling. Eerst bezochten we de zaal waar de vrouwen lagen met een gynaecologisch probleem zoals baarmoederhalskanker, risico op voortijdige zwangerschap, de gevolgen van een miskraam,… Een jong meisje zat rechtop in bed en was aan het wenen. Ze had abortus gepleegd door medicijnen te nemen omdat ze zwanger was zonder getrouwd te zijn. Dat is hier (omdat ze erg katholiek zijn) een schande. Nadien waren er resten in haar baarmoeder achtergebleven waardoor er zich complicaties ontwikkelden. Eens in het ziekenhuis opgenomen hadden ze een curettage uitgevoerd. Toen de dokter vroeg hoe het met haar ging begon ze nog harder te wenen. Ze haalde een klein opgeplooid papiertje naar boven waarop met de hand “165 dollar” geschreven stond. De dokter was niet akkoord met dit bedrag omdat de vrouw langs het meisje voor exact dezelfde behandeling maar 27 dollar moest betalen. De reden hiervoor was voor iedereen onduidelijk, maar het bleek een soort van straf te zijn omdat ze iets gedaan had dat door wet verboden was. Even later mochten we bij een zwangere vrouw luisteren naar de hartslag van de foetus met een foetoscoop. We gingen naar de andere zaal waar de vrouwen lagen die bevallen waren. De baby’s hadden een papierpropje op hun voorhoofd hangen. Een stagiair vertelde ons dat dit een soort bijgeloof was. Ze gebruikten het als medicijn tegen de hik. Na de toer gingen we naar de zaal waar de vrouwen lagen die ‘en travail’ zijn. Ze werden 1 voor 1 vaginaal onderzocht. Een vrouw kronkelde van de pijn, maar de verpleegkundige duwde haar terug en zei haar dat ze moest stoppen met zo te roepen. De dokter hield amper rekening met de pijn van de vrouw en deed gewoon door. Later zaten we samen met de stagiairs (5 à6) in een kleine ruimte van 3 op 4m. Saartje kreeg de opmerking dat ze heel goed Swahili sprak en dat vooral haar uitspraak uitzonderlijk goed was. Ze verdenken haar ervan ooit lessen Swahili gevolgd te hebben. Een verpleegkundige die passeerde voelde zich genoodzaakt ons bewust te maken van de situatie in Congo. In november zijn er verkiezingen en hij is een grote voorstander van Vital Kamere, een van de kandidaten die zou opkomen voor het gewone volk. Indien Kabila onrechtmatig verkozen zou worden, zou volgens hem het volk in opstand komen. Hij was enorm enthousiast en vastberaden dat Kamere zou winnen. Zijn frustratie viel best te begrijpen. Kabila verdient per maand 300.000 dollar, terwijl hij als geschoold verpleegkundige vaak extra posten werkt om slechts 37 dollar per maand te verdienen. Hij regelde even dat Saartje en Jolize zich zouden verloven met een Congolees en hier zouden blijven. Gelukkig stapte hij snel van dat idee af toen hij hoorde dat ze in België maar zeer zelden naar de kerk gaan. Hier zijn de kerkdiensten heel levendig en is er veel interactie tussen de priester en de gelovigen. We gaan proberen gedurende ons verblijf zeker een kerkdienst te volgen.

Paulien en Sofie mochten vandaag de vriendelijke (zeer gelovige) dokter Patrick volgen op de afdeling interne zorgen. Wat opvalt is dat de meeste patiënten eerst hulp zoeken bij de traditionele geneeskunde, met als gevolg dat hun conditie erg verslechterd is als ze in het ziekenhuis aankomen. De Congolezen kiezen voor traditionele geneeskunde omdat ze er mee opgegroeid zijn. Het zit namelijk in hun cultuur. De mensen die wonen in de afgelegen dorpjes zijn arm en voor hen kost traditionele geneeskunde niks, dus het lijkt de makkelijkste oplossing. Verder zijn ze soms wantrouwig tegenover onze moderne geneeskunde.

Ook hier hebben ze een hoge resistentie tegen antibiotica. Antibiotica is namelijk overal verkrijgbaar in vele winkeltjes zonder voorschrift. Als men in de dorpjes DENKT dat iemand malaria of tyfus heeft, wordt onmiddellijk antibiotica genomen. Dus niet enkel Europa zit men met resistentieproblemen.

Een groot verschil ten opzichte van bij ons, is dat de dokters hier hun handen niet wassen tussen verschillende patiënten in, maar pas op het einde van de dag. De microben worden dus makkelijk doorgegeven van één patiënt op de ander. Terwijl wij in elke ziekenhuiskamer alcogel hebben staan, is dat hier zelden aanwezig. Dokter Patrick heeft dus alle patiënten onderzocht die zowel op de afdeling intensieve zorgen als op interne zorgen lagen, zonder tussen zijn handen te wassen. Dokter Patrick is wel bezig met een project te realiseren om volgend jaar ook alcogel te kunnen gebruiken die in Congo wordt geproduceerd. Laten we hopen dat dit lukt!!

Zoals jullie allemaal al hebben gelezen zijn de Congolezen zeer gelovige mensen, waaronder dokter Patrick. In elke kamer kun je een afbeelding zien van Jezus of Maria. Voor een patiënt met een hepatocarcinoom (leverkanker) ziet de situatie er zeer slecht uit. Hij leeft normaal gezien niet meer lang, maar dokter Patrick gelooft dat Maria ervoor gaat zorgen dat hij nog even bij ons blijft. Als echte wetenschappers (met als bewijs de competenties van ons portfoliodiploma), kon hij ons niet echt overtuigen van zijn standpunt. We hebben sterk de indruk dat hij ons wil bekeren tot ECHTE christenen. Hij kon helemaal niet begrijpen waarom wij zelden naar de mis gingen. We vertelden dat men niet naar de kerk moet gaan om katholiek te zijn, maar hij vond dat dit een uitspraak van Satan was. Gelukkig heeft hij de duiveluitdrijving niet op ons toegepast. Hij vond ook dat we hier ons geloof terug moesten opnemen en verspreiden als we terug in België zijn. Dus jullie zijn gewaarschuwd!

’s Avonds kregen we opnieuw verse handgesneden frieten in de Procure. Toen we het navroegen, bleek dat men dat speciaal voor ons maakte! We vinden het erg lief dat ze zoiets doen voor ons, we mogen zeker niet klagen over ons verblijf hier in de Procure!