Maandag 15 augustus

Maandag stond ingepland als een “rustdag”, voornamelijk om te bekomen van de week stage in Kaniola en het weekend in Idwji. Helaas verliep deze dag niet zoals gepland! We besloten onze was af te halen die we hier hadden laten wassen. We ging al eens piepen aan de wasdraad. We verschrokken ons een bult toen we zagen dat een aantal kleren vreemde blauwe vlekken vertoonden. Achteraf bleek dat het lot het vooral op 1 persoon gemunt had: Saartje. Het zustertje vertelde ons dat het mogelijk door hun zeep was. Jolize had echter speciale handwaszeep afgegeven. Jammer genoeg had het zustertje al geprobeerd de vlekken eruit te halen, echter zonder succes. De econoom van de Procure gaf Saartje een levensles: “On doit apprendre de perdre des bonnes choses.” Saartje vond het slechts een magere troost en liet dit duidelijk blijken. Hierdoor doet de econoom nu zijn uiterste best om het goed te maken. Gelukkig moet ze door een extra witte jas van Jolize niet als een smurf in het ziekenhuis rondlopen.

Verder bestond onze dag er uit om nog eens de blog bij te werken en ons mailverkeer met het thuisfront te checken. Paulien werkte de hele voormiddag aan het beschrijven van onze voorbije week, een hele boterham. De teleurstelling was echter heel groot toen bleek dat het internet de hele dag plat lag. Gelukkig hadden we nog iets om naar uit te kijken. We gingen namelijk in de namiddag samen met Marie-Noël typische Afrikaanse kleding kopen (pagnes). Dit viel jammer genoeg ook in het water toen bleek dat ons Congolese netwerk besloten had om het vandaag te laten afweten. Toen we uiteindelijk een teken van leven kregen, was het echter al 17uur (sluitingstijd van de winkels). Het was voor ons heel leuk dat Jean-Baptiste ons niet vergeten was en met de nodige communicatieproblemen ons toch kwam uithalen voor een etentje bij zijn thuis. Het werd een gezellige avond met wijn en lekker Congolees eten. Jean-Baptiste vond het een uitstekende gelegenheid om het huwelijksbier van zijn dochter op tafel te zetten. Voor ons was het echter verwarrend aangezien we zijn beide dochters al ontmoet hadden en ze beiden ongehuwd bleken. Candide (een van zijn dochters) haalde even later aan dat de bruid echter haar tante was. We hadden ondervonden dat Congolezen meerdere personen “mama” en “papa” noemden. Candide vertelde dat de vader van haar tante gestorven was. Jean-Baptiste, als oudste zoon, behoorde de vaderrol over te nemen. Ze vond het ook een belediging voor de ouders van Paulien dat wij hen gewoon bij hun naam noemden. Plots vond J-B dat, vlak na het dessert, het hoog tijd was om ons terug naar de Procure te brengen. We vonden dit een beetje vreemd omdat de sfeer er nog in zat. De terugweg deed ons even denken aan de Belgische wegen. Even was de weg rustig, geasfalteerd en verlicht. Even later werd duidelijk waarom J-B besloten had ons naar huis te brengen. Op een onverhard stukje door het bos stond er een auto geparkeerd, dwars op de weg. J-B had de reflex om te stoppen en achteruit te rijden, uit het zicht van de auto. Zijn zonen stelden voor om even te gaan kijken. Ze kwamen terug met een geruststellende uitleg: de auto was onbemand en waarschijnlijk achtergelaten door een dronkaard. Hoewel we blij waren dat we veilig in de Procure aankwamen, was het toch nog weer eventjes schrikken. Onze eigen bewakingsagenten zagen er erg eng uit met hun wapens en norse gezichten. Buiten onze aankomst op 1augustus, was het namelijk de eerste keer dat we in het donker in de Procure aankwamen. Achteraf gezien waren we best tevreden met hun akelige vertoning. Het gaf ons een extra gevoel van veiligheid :D!

Dinsdag 16 augustus

Na een wat teleurstellende maandag volgde er een opkikkerende dinsdag! We gingen voor het eerst naar het Panzi ziekenhuis. Dit lag niet op wandelafstand van de Procure en daarom besloten we een taxi te nemen. We kozen voor de minst opdringerige taxichauffeur die ons voor de juiste prijs naar de eerste stopplaats wou brengen. De auto zelf had echter zijn nodige tekortkomingen: enkele deuren gingen niet open, andere niet dicht, de zijspiegel ontbrak en ‘Carglass’ kennen ze hier blijkbaar niet. Halverwege onze route moesten we een stukje wandelen en een volgende taxi nemen. Jolize maakte korte metten met de Congolese opdringerigheid door haar deur boos dicht te slaan toen een Congolese man deze probeerde te openen om haar iets te verkopen. De taxichauffeur besefte dat er niet met ons te sollen viel en maakte zich snel uit de voeten. Hoewel we het al gewoon zijn dat ze ons aanstaren en naroepen, bleken ze dit keer enorm veel interesse te hebben in de benen van Sofie. Ze had het er namelijk op gewaagd een kniebroek aan te doen, “shockerend”! Aangezien we nog niet in geldnood zitten, past ze morgen haar kledingsstijl aan. In het Panzi werden we ontvangen in het chique kantoor van de bekende dokter Mukwege. Hij had een enorm positieve ingesteldheid. “Het draait er niet om wat je hebt maar om wat je kan doen”. Saartje overweegt nu om de mensen die haar kleren ‘gekleurd’ hebben, te vergeven. Later die dag volgden we enkele fisteloperaties en een myomectomie die leidde tot een hysterectomie (eventueel wel opzoekwerk voor degenen die dit niet kennen, wij zijn nu even te moe om het helemaal uit leggen). Op de terugweg met de taxi merkten Sofie en Saartje een schroothoop op. Bij nader inzien bleek dit een verzamelplaats voor taxi’s te zijn. Eénmaal terug in de Procure was het lot ons weer goedgezind! Het internet bleek weer te werken, zelfs aan Congolese topsnelheid! Ook was er weer stroom (optie 1), water (optie 2), dit was zelfs warm (optie 3), genoeg voor iedereen (optie 4) en kregen we warme frieten (optie 5). Zoveel luxe op één dag, dat was ons wel vijf sterren waard! Zeker na een dag als maandag toen iedereen behalve Sofie, een warme douche had genomen. Vol hoge verwachtingen keek ook zij hier naar uit. Het werd echter een lekkere, rustgevende, ontstressende en koude druppelende douche. Ze verzekerde ons ervan dat haar boosheid niet op ons, maar wel op de hele wereld gericht was. Onze vriend Zain (het Congolese gsmnetwerk) laat het voorlopig ook al enkele dagen afweten! We vertrouwen erop dat ook dit weer in orde komt, waarschijnlijk mits het inleveren van enkele andere ‘opties’. Voor degenen die nu dus geen berichtjes meer van ons krijgen: we leven nog steeds! Na het avondeten was het tijd om afscheid te nemen van de ouders van Paulien. Via deze weg willen we hen nog eens bedanken voor de uitstekende zorgen en begeleiding! Uitgeput, maar voldaan (wetende dat onze blog geschreven is) gingen we slapen na nog een lekker glaasje rode wijn.

P.S.: Om mogelijke twijfel weg te nemen, de blog wordt door ons alle vier samen geschreven! Bij deze weten jullie eveneens onze activiteiten na 6u ’s avonds ;).

Woensdag 17 augustus:

Onze ochtend begon weer met het uitzoeken van een betrouwbare taxi. Na wat getrek en geschreeuw waren we in een veilige taxi beland, die ons rechtstreeks naar het Panzi-ziekenhuis bracht. De taxi mistte weer een spiegel, iets dat we stilaan gewoon aan het worden waren. Vandaag splitsten we in twee groepen, Paulien en Saartje volgden de gang van zaken postoperatief en Jolize en Sofie de consultaties.

De consultaties kwamen traag op gang. De patiënten zaten klaar, de dokter maakte echter nog geen aanstalten om aan de dag te beginnen. Er was buiten een ‘counseling sessie’ bezig en die trok onze aandacht! De patiënten kregen elk een instrument. Ze zongen en dansten, al trommelend op het ritme van Afrikaanse muziek. Zo komen de patiënten, die één of ander trauma hebben meegemaakt, elke woensdag samen om hun zorgen te vergeten. Aangezien wij ook wat trauma’s hebben meegemaakt zoals koud water, geen internet, geen netwerk, geen pagnes etc. gingen Sofie en Jolize mee dansen of laten we zeggen, een poging wagen tot dansen. Een Afrikaanse jongen ontfermde zich snel over ons en legde uit wat we moesten doen. Na onze ochtenddans begonnen we aan de consultaties, die we volgden bij dokter Silvy. Dokter Silvy is van opleiding een huisdokter, maar doet vooral gynaecologisch werk. Ze beslist als het ware of een vrouw met gynaecologische klachten moet doorverwezen worden of niet. Ze was erg vriendelijk, maar toch vrij gesloten. We vonden dit jammer omdat we telkens opnieuw moesten vragen welke klachten de patiënt had. Haar bevindingen schreef ze op in een boekje en af en toe spiekten we zodat we toch de situatie konden schetsen.

Het was duidelijk dat ze nog geen communicatievakken van Professor Van Mierlo of meneer Daenen gevolgd heeft, want ze stuurde haar patiënten telkens zonder uitleg weg. Er was één vrouw die ons bijzonder deed schrikken. Ze kwam binnengewandeld met een hevige pijn en haar ogen draaiden af en toe weg. Wij vonden het onverantwoord dat ze zelf nog tot in het kantoor had moeten wandelen. Maar ook dit hadden we al vaker gezien dus konden we het beter relativeren. De dokter onderzocht haar en stuurde haar door naar de farmacie. Ze zei nadien dat het waarschijnlijk niet zo erg was omdat ze niet direct een medisch probleem ontdekt had. Voor ons was het echter moeilijk om te zien hoe de patiënte afzag van de pijn. Een andere patiënte was 19 jaar oud en had al 3 kinderen. Ze beweerde dat ze niet wist wanneer ze van haar eerste kind was bevallen. Ze vertelde verder dat haar man gestorven was. Voor ons een vreemd verhaal, maar de dokter vertelde ons dat dit wel vaker voorkwam.

Saartje en Paulien volgden de toer doorheen de zaal samen met een dokter. We zagen de patiënten die de vorige dag geopereerd waren. In de zaal lagen vooral vrouwen die complicaties hadden gekregen nadat ze verkracht geweest waren. Er lagen heel wat jonge vrouwen bij. De vrouwen lagen relatief rustig in de zaal. De dokter legde uit dat ze hier gratis verzorgd worden en dat ze ook eten kregen. Dankzij de steun van een aantal organisaties kon het Panzi ziekenhuis deze service aan bepaalde vrouwen aanbieden. We hielpen met het verzorgen van een wonde na een fisteloperatie.
Heel veel konden we die voormiddag niet doen. We gingen ook kijken in de preoperatieve zaal. Hier lagen een aantal vrouwen met rectovaginale fistels, of zelfs vrouwen die zowel een vesicovaginale en een rectovaginale fistel hadden!

Rond 15uur zouden Sylvie en Fidel (collega’s van Marie-Noël van Action d’Espoir) ons komen halen in het Panzi ziekenhuis. Ze kwamen ons ophalen om Afrikaanse pagnes te kopen. We zouden die stoffen dan naar een naaister brengen die er voor ons een mooie jurk op maat van zou maken. Sylvie en Fidel waren er echter niet en de moed zonk ons even in de schoenen. Het was weer om moeilijk om hen te contacteren. Toen dit uiteindelijk lukte, kregen we het nieuws dat ze nog maar halverwege waren. We besloten daarom om ze tegemoet te wandelen. Het was leuk om de lokale sfeer op te snuiven en we kwamen weer her en der muzikale klanken tegen. Een klein kwartier later kwamen we de auto van Fidel tegen en stapten we in. Zo gingen we samen op zoek naar pagnes. De zoektocht bleek echter moeilijker dan gedacht. De winkeliers in Bukavu waren in een soort van staking uit respect voor een man die het slachtoffer was van een moord. Bijna alle grote winkels waren gesloten. We gaven niet zomaar op en probeerden nog een klein winkeltje. We zagen niet onmiddellijk een mooi stofje. Sylvie overtuigde ons ervan dat het beter was dat we morgen zouden gaan. Voor vandaag lukte het dus weer niet, maar zoals men zegt: ‘derde keer goede keer’.
Na de opgegeven zoektocht gingen we terug naar de Procure. Helaas, zoals eerder vermeld, moesten we de ene ‘optie’ inruilen voor de andere. Zain, het Congolese netwerk werkte weer, het internet werkte echter weer niet. We speelden wat kaart tot het avondeten klaar was. We gingen ‘troeven’. Jolize (die het spel uitlegde) kreeg het plots moeilijk toen ze niet 3, maar 4 azen in haar handen had en plots niet meer juist wist hoe de spelregels nu waren. Toch was het een leuk potje kaart en na een klein uurtje was het avondeten klaar. Vandaag was het een kleine ‘feestmaaltijd’ (in vergelijking met de vorige dagen): heel wat lekkere groentjes, vers fruit én we kregen zelfs rode wijn en een drankpraline aangeboden! We maakten tijdens het eten kennis met een Franse familie. De vader heeft twee jaar lang als arts gewerkt op het eiland Idwji. Twee kinderen studeerden ook geneeskunde. Het was leuk onze ervaring met hun te delen. We sloten onze dag af door de boekhouder nog een korte Nederlandse les te geven. Hij moet wel nog veel oefenen!

Donderdag 18 augustus
We begonnen de ochtend met een heuse onderhandeling met de taxichauffeurs. Gisteren had de econoom van de Procure ons verteld dat we nog vrij veel betaalden (1000 Congolese frank of ongeveer 1 dollar per persoon) voor onze rit naar het Panzi ziekenhuis. We besloten het eens op zijn Congolees aan te pakken en ondernamen een poging tot onderhandelen. Helaas spanden alle taxichauffeurs opeens samen! Uiteindelijk moesten we genoegen nemen met een rit voor 1 dollar per persoon. We moeten dus onze onderhandelingskunsten nog wat bijschaven! Het was ons gisteren al opgevallen: de taxichauffeurs rijden best ecologisch. Wanneer de weg bergaf gaat, zetten ze gewoon hun motor uit en hobbelen we rustig voort op de modderige weg. Ja zelfs hier in Congo blijft de regen ons achtervolgen! Door de klimaatwijzingen is het regenseizoen vroeger begonnen dan normaal.

Saartje en Paulien volgden vandaag de consultaties mee. Vandaag deed echter één van de vriendelijke gynaecologen een deel van de consultaties. Hij gaf heel veel uitleg en liet ons mee onderzoeken, anamnesen afnemen, palperen,…Het was echt interessant. Er kwam een oudere mevrouw met een prolaps van de baarmoeder. Hij liet ons voelen en we mochten zelfs de prolaps terugduwen! De consultaties verliepen op een heel rustig tempo, heel anders dan in België. Myomen van de baarmoeder komen ook veel voor in Congo, zelfs bij jonge vrouwen. Hier proberen ze echter de baarmoeder ook zo veel mogelijk te sparen en wordt een hysterectomie zelden uitgevoerd. Het krijgen van kinderen is enorm belangrijk en het is een kleine ramp als een vrouw steriel is. Blijkbaar kunnen die vrouwen zelfs verstoten worden door hun eigen familie en is het een ware schande. Het was vreemd toen we een meisje van 22jaar zagen dat al twee kinderen had en waarschijnlijk zwanger was van een derde.

Sofie en Jolize stonden dit keer in de zaal. Ze konden in het begin niet veel doen. Daarom waren ze heel erg opgelucht toen er een chirurg kwam vragen of ze een operatie wilden bijwonen. Men ging de baarmoeder terug mooi op zijn plaats vasthechten door de ligamenten in te korten. Het was een langdurige operatie.

We hadden besloten om vandaag een derde poging te wagen om pagnes te kopen. Helaas waren ook nu de winkels nog gesloten als teken van respect voor de gedode winkelier. Fidel stond ons om 14uur  ‘trouw’ op te wachten aan het ziekenhuis. We reden langs het bureau van Action d’Espoir om Marie-Jeanne, een collega van Marie-Noël, op te halen. Sylvie kon vandaag niet dus ging zij met ons mee. Na heel wat rondgereden te hebben, besloot ze om ons mee te nemen naar Kadutu market. Dat was een gigantische markt en het krioelde er van de mensen. Hier werd enorm veel gestolen dus wij durfden ons fototoestel niet mee te nemen. Op die markt verkochten ze werkelijk alles. We zagen heel veel verschillende stoffen voor onze pagnes. We werden werkelijk bestormd door vrouwen die hun stoffen aan ons wilden verkopen. Marie-Jeanne hielp ons bij het kiezen want er is een enorm kwaliteitsverschil tussen de verschillende soorten stof. We onderhandelden een beetje. Uiteindelijk betaalden we tussen de 15 en 17 dollar per stof. Volgens Marie-Jeanne hadden we goed onderhandeld ;). We baanden ons een weg terug naar de auto. Onderweg zagen we grote borden vol met ingewanden die verkocht werden. Dat was niet voor de gevoelige kijkers! We konden ons moeilijk voorstellen dat mensen dat echt konden opeten.
Na het aankopen van de stoffen, werden we naar de ‘couturier’ alias kleermaker gebracht. Fidel en Marie-Jeanne brachten ons naar de beste kleermakers van de stad. Zij werkten in een piepklein houten huisje. We kozen een model en onze maten werden nauwkeurig opgemeten met een lintmeter. We vonden het strijkijzer dat op steenkool werkte geweldig!

Eénmaal terug in de Procure waren we hoopvol dat het internet eindelijk eens zou werken, helaas! We vinden het ook heel frustrerend dat we jullie niet dagelijks van nieuws kunnen voorzien. We konden wel genieten van een warme douche.

Vlak na eten kregen we ineens te horen dat het in België heel slecht weer is en dat er heel wat problemen zijn op Pukkelpop. We vinden het heel jammer dat we er nu zo weinig over te weten kunnen komen. We hopen dat het allemaal in orde is met degenen die we niet kunnen bereiken!