Eindelijk in de Procure!!

Maandag, 1 augustus, stonden we op tijd op aangezien Jean-Baptiste, onze chauffeur voor de komende weken, ons om half 9 zou komen halen. We genoten nog van een uitgebreid ontbijt met heeeel lekker en vers fruit. In het Congolees betekent half 9 echter 11uur, waardoor we nog even aan het zwembad konden liggen. Ook namen we nog een kijkje aan het meer Tanganyika, dat ons hotel omringde. Blijkbaar zitten er nijlpaarden in, maar deze hebben niet kunnen waarnemen. Jean-Baptiste (JB) kwam ons halen met een Jeep. Vooraleer we konden inladen beval hij een werknemer van het hotel eerst nog de vloer van zijn jeep uit te borstelen. Vervolgens werden de koffers op het dak gestapeld en stevig vastgemaakt. De rit naar Bukavu kon beginnen. Het zou maar een 145km zijn we zouden er een kleine 5u overdoen. Ons tijdsschema werd al snel in de war gebracht door een van de vele politiecontroles die we onderweg nog gingen tegenkomen. Gelukkig is JB een stoere kerel, die heel mondig is en niet toegaf aan de eisen van de politieagenten. Ondanks de vrees van JB, verliep de overgang aan de grens relatief vlot en werd onze bagage niet gecontroleerd. We dachten dat alle problemen nu van de baan waren, maar helaas… JB scheurde aan 130 per uur over de kleine asfaltwegen waar aan beide kanten mensen op de weg liepen en af en toe mispakte hij zich wel eens aan een vluchtheuvel, waardoor de vering van de jeep meermaals beproefd werd. Langs de weg maakten we kennis de kleine arme dorpjes die we passeerden. Op het eerste zicht leken de hutjes schattig, tot we beseften dat dit echt het enige was wat deze mensen hadden. Enkele dorpjes verder werden weer tegengehouden door een politieagent. Hij leek heel vriendelijk tot hij de verzekeringspapieren en rijbewijs van JB wou intrekken. Dit was duidelijk niet naar de zin van JB, waardoor hij in het politiekantoortje (geschatte grootte 12m²) langs de weg moest gaan onderhandelen. Ondertussen zaten wij in de jeep te wachten en waren tijdelijk de attractie van het dorp. Groot en klein kwamen bedelen om koekjes, geld, horloges, pennen.. Opeen kwam een van de agenten de kinderen wegjagen en begon een gesprek met ons. Al snel begon ook hij te bedelen naar koekjes, horloges en geld. Tot hij Jolize in het oog kreeg, haar ten huwelijk vroeg en naar België wou komen. Na meer dan een uur en 3 dollar later waren ze bereid om JB te ‘pardonner’ en konden we verder. Iets verder stopten we opnieuw om wat fruit en maniok te kopen. Toen we vertrokken besloten we het erop te wagen enkele pennen uit te delen, waardoor plots een gekte losbarste en de mensen op de auto vlogen. Gelukkig wist JB ons snel uit de menigte te rijden. Vervolgens zouden we de tocht verderzetten over de ‘l’escarpement’. We dachten dat hij nu wel rustig zou rijden omdat het een hobbelige zandweg was met veel putten in en vlak langs de afgrond liep. Niets was minder waar, hij nam de scherpe bochten niet altijd even nauwkeurig. Toen hij opmerkte dat zijn bril niet meer sterk genoeg was en ondertussen een banaan aan het eten was, hielden we toch even ons hart was. Plots stopte hij want iets verderop zag hij een vrachtwagen stilstaan met heel wat mensen errond. Hij vreesde even dat het militairen waren die de weg versperren,iets wat zeer zelden voorkwam. Dat zou betekenen dat we moesten terugdraaien en via rwanda verderrijden. Gelukkig bleek het om een vrachtwagen in panne te gaan. Langs de weg zaten zeker 30 mensen die bovenop de vrachtwagen meereden en nu vastzaten in de bergen. We vroegen ons af wat er nu met hun moest gebeuren. JB zei dat ze ter plekke zouden overnachten en de panne morgen zouden kunnen oplossen. Het begon ondertussen stilaan donker te worden, maar gelukkig waren we bijna in Bukavu. In Bukavu aangekomen toonde JB zich weer eens al een volleerd chauffeur, door zich een weg tussen de massa te banen. Al meteen werd ons duidelijk dat we zelf ook zouden moeten oppassen als we over de weg gaan lopen, auto’s hebben hier duidelijk voorrang op alles. Om iets na 7 kwamen we aan in de procure en werden we warm onthaald door de mensen van hier. We konden aanschuiven voor het eten, wat heel goed meeviel. Alleen de rundsmaag die Sofie probeerde viel niet echt in de smaak. Helaas voelde ze zich verplicht het door te slikken aangezien de rector van de universiteit naast haar zat. Tijdens de maaltijd hadden we een boeiend gesprek met de rector van de universiteit van Bukavu. Hij kwam zelf naar ons toe en stelde voor dat hij bij ons kwam zitten. We waren moe en na nog wat uitpakken gingen we op tijd ons bed in.

De congobende